μπανανες

  τελικά όπως με ειδοποιησε ο τασος παπαϊωάννου, που φυσικα δεν ειναι συνεργατης της lifo, δεν θα είναι σε αυτο το τευχος το αφιερωμα για τους αθηναιους υπερηρωες και το κομικντομ.

  και γιατι να ειναι εξ αλλου? ταχα γινεται σε 3 μερες το κομικντομ? ή μας ειδοποιησε κανεις τελευταια στιγμη σε δυο μερες να εχουμε ετοιμο το πιν απ, για το οποιο προφανως δε θα πληρωνομασταν, αφου ειναι γνωστο οτι ολη μερα καθομαστε σπιτι μας και ζωγραφιζουμε για τη παρτη μας αρα χαρη μας κανει καποιος που μας εκδιδει.

 παντως δε πειραζει γιατι η εφημεριδα εχει μερικα συγκλονιστικα αρθρα που μαθαινουμε για καποιους djs που στα ελληνικα το ονομα τους σημαινει εραζιτεχνεζ αγορια, (παντα ηταν πολυ σημαντικοι ανθρωποι οι djs στη συνειδηση μου - ξερεις ποσο πιο δυσκολο ειναι να βαζεις μουσικη απο το να την εμπνεεσαι?) ή για το πως ο γιωργος-ικαρος-μεχμετ-ελιζαμπεθ μπαμπασακης περιγράφει "πώς αναμετρήθηκε με τη μετάφραση του νέου βιβλίου του Σαλμάν Ρούσντι". για καποιο λογο πιστευω πως φορουσε τιραντες. επισης μαθαινουμε "πως η κ. Αναστασία Λαμπρία, εκδότρια του Ποταμού, συναντά δύο τρία απογεύματα τον συγγραφέα Αντώνη Σουρούνη και μιλούν για τη ζωή και τη τέχνη του, ανακαλύπτοντας ότι πρόκειται, τελικά, για το ίδιο πράγμα". αληθεια? αυτη η διαπιστωση με εκανε χαρουμενο, τωρα πια αποτελει δεδικασμενο,  και τωρα πια μπορω να ζω με την ελπιδα πως μια μερα το αυτονοητο ισως αναγνωριστει και για αλλους καλιτεχνες, και που ξερεις ισως μια μερα αναγνωριστει και για μενα και τους φιλους μου.

  η μπανανα ειναι ενα πολυ ωραιο φρουτο. αν την καλυψεις με χρυσαφι μπορει για (1 νανοσεκοντ) να σου φανει εντυπωσιακη, αλλα τι να το κανεις.. τρωγεται? δε τρωγεται.

  αυτο δε το καταλαβαινουν ορισμενοι ανθρωποι κι ετσι τα κανουν σκατα με χαρακτηριστικη ανεση. καποτε μπορει ομως να συνειδητοποιησουν πως δε χρειαζεται κανεις, ουτε να του πουν πως θα εντυπωσιαζεται ουτε πως θα απορριπτει ασυζητιτει. αυτα.

  κι ενα πανελ απ το κομικιξακι που σχεδιαζω αυτες τις μερες.